Qué é beleza

Nota: Atopábase en estado borrador no momento do seu pasamento. Publícase sen facer ningún cambio.

Qué é beleza, dentro de min

alguén preguntaba,

ollando a noite estrelecida

esváeseme a alma.

toda a maña esparexendo

arrecendo a maruxía,

sales, argazos e cunchas

sementando pola ría.

Mariñeiros da baixura

ó axexo fostes pescar,

miraba por vos a lúa

grande a esvarar pola mar.

Canta aquel que perdeu algo

da perda ven o meu canto, 

os paxaros polo seo

eu por roubárenme tanto .

Xa no recordo me perdo    
entre verdes e maduros    

froitos de cores colgados                                                                                                                 

das árbores polo estío.

Cando es miña non te quero

cando te quero non sei porqué

cando quero non sei cómo,

como está a acontecer.

No ruru que a rula canta

por entre a fraga repite

namorarte eu ben quixera

antes que a lúa saíse.

Chove miudiño poalla mesta

escancian deuses no manancial

da terra donda un doce orballo

e un novo día volta a empezar.

Meu corazón cantareiro

vate que vate no tempo

dos desamores que impoñen

a inxustiza io tormento.

Vánseme os ollos detrás de ti

tratando de te seguir,

logo recollo como a mar as ondas

Diástole e Sístole do meu vivir.

Acubillado entre os brazos

da namorada te agardo,

cos arumes rezumando

do seu corpo, eu calmo.

¿Onde andaras amorciño

referente para min

da felicidade certa,

onde se pode vivir?

Para a Pili dos silencios

cando en calma,

gurgulla suavemente a súa aura

enchendo a estancia,

de aromas de plácida fragancia

e de apenas bisbiseos

de riseiros silabeos,

que van alegrando o ambiente

e conseguen ir levando  

día a día docemente,

a vida que nace e morre

continuamente.

Enxergue a miña alma a chuvia

como quen enxergue a alba,

entre lusco e fusco vese

o que se vai io que acada

Miudiño e persistente

sobre a cidade de Vigo,

vai caendo lentamente

a o seu libre albedrío,

poalla mesta que ensina

que non hai o tal destino.

Si un en verdade soubera

que fai ven e que é o que erra.

Pero hai veces que errando acerta

e noutras crendo acerto tropeza.

Si unha conversa está aberta

non ten principio nin fin,

está facendo o que non está feito

é unha acción en si.

Na dúbida floresce

como na campa aluman,

fachos irreverentes

na noite escura.

Canta meu corazón

cara a saída da alba,

para o día que comeza

e ás sombras que ó lonxe esvaran.

vate que vate o sentido

sobre paredes de carne

ritmo inmanente escribindo

poema en sangue.

Quieto quixera quedarse

un dos dous e non mudarse,

pero nel mesmo arrempuxan,

cara a calquera parte.

Miudiño, miudiño,

vaise facendo este canto

polas paredes da boca,

entóase o desencanto.

Recoñecer en un

a torpeza do mandado,

humildemente facer ver,

o caos tan ordenado

que me comina ó ser

Este modo de cantar é xa tan vello

que soles e lúas pasar xa puideron

dende que alá nas Jonicas cantara,

recollidas dos aedos o rapsoda Omero.

Soedade ben querida

non é triste de por si,

soedade acompañada:

bacío entre ti e min,

e entre os outros que arrodean,

esa si que é triste si.

Aburrido é o parloteo

que se repite cun fin.

¡Que non pase nada novo!,

non se vaia a descubrir

o que cobren as mentiras

tapándono-lo sentir.

Sen embargo, cando un deixa,

que fale a través de si,

razón común que razoa

é que amosa con vivir.

Milagre de intelixencia,

descuberta do senfín,

de medos liberadora

fluíndo a través de min.

Aí non hai aburrimento

nin bocexo  nin fastío,

nin cansazo morriñento

que apouque o noso sentido.

Trala mar deitouse o sol

retirouse pra soñar.

Berce de verdes argazos,

arrolos de auga a compás,

velan soños fuxidíos,

ondiñas veñen e van.

Olla o meniño sentindo esvaérselle o serán

cas cores tralas montañas deitándose pra soñar,

amores pérdenselle hoxe, na noite volve a encontrar

camiños entre as estrelas, quen sabe onde o levarán.

Morre o día ven a noite no ceo as estrelas brillan                                                             

eu ollando para lonxe o luceiro por min mira                                                                                      mentres a lúa se esconde tras das nubes que camiñan                                                    

desespero cavilando,  en onde acaba a marabilla.

Lúa que acubillas lares é familias                                                                                              

e resaltas guapas as casas da vila                                                                                               

é porque non sabes das crenzas mas miñas                                                                  

que me meten presas e a vida me instigan.

En Lalín setembro marcea .                                                                                                      
“Algarabía” de soños os ventos levan,  

sementeira de artes sen fin despregan,                                                                                

na praza de Loriga entre árbores e pedra.

Mar da ardora que alumastes                                                                                                   
camiños pra ir a pescar,                         

paseniño, paseniño,                                                                      

pegadas sobre da mar

A néboa é mesta e so se ollen leves ondas a compas

deste corazón que late inmanente son da mar.                                                                  

De preto traen os ventos axirir do cormorán:                                                             

aletexos sobre as augas,  ondiñas veñen e van.

Eu vagando pola area, o horizonte da man,

poalla mesta recubre de sombras o litoral,

vagas illas, rouco canto,rompendo nos cons a mar

devalando cara a dentro ecoando no esvarar.

En min rebulen palabras querendo deixar falar 

sentimentos pola boca na linguaxe orixinal,

e mudo quedo pra fora, pra dentro quedo a escoitar

á linguaxe razóante no seu puro conversar.

Sixilosamente actúa case como norma

na contra daqueloutros que nunca se conforman

co que está mandado dende enriba, dende a estancia

en onde iles tratan de nos dirixir as almas.

Sempre a xente irreverente accionando cas palabras,

desgarrándolles a face, vella e nova tras nomeala

dos disfraces nos que esconde todo poder a súa trama.

Ás veces o señorío con activa indiferenza

facendo burla da xente esconde a maledicencia

que con saña sibilina emponzoña pola vila,

sementando dende enriba con murmurios e desidia

tenebrosos desenlaces para as arcas

de múrgaras e gárbilos que atrancan

con duros ferrollos, ás usureiras almas.

Terra a dentro entre montañas, gardada de tempestades                 

arrolada polas arbres que musitan as verdades,                       

sen fin de regos que baixan cantando de cara as mares,                                             

pradais verdes, onde as almas, se remansan de bondade,                                   

acariñando os meus ollos, emitindo suavidade,                                                    

penetrando alá moi fondo  onde serena a vontade.                                                                       
Balados de pedra forman, delimitando na herdade                                                       

minifundios ancestrales conformando a identidade,                                                   

pedra mirada de preto parece que está a decer                                                                     

cousas que un ben non entende pero sente con lecer.

Verxel da terra labrega, matafame  primordial,

horta consagrada a ti, Príapo fértil e inmortal.  

rompe o día o sol de marzo aloumiñando as xanelas,

rompe sementes na terra a sazón da primavera,

xorden á luz polos sucos plantacións orixinais  

que enterraron mans labregas o xerme que está a brotar.

Alí chícharos celmosos ensarillándose ó pao

inzan camiño do ceo reverdecéndollos graos,

alí tirabeques colgan as súas vainas de estacas,

arrecendo de frescura que asolaga as nosas almas:

fabas,xudías e endivias, cogombros deitan nas leiras,

coles longas, onde aniñan, ciriños pra criadeira, 

trina e gorxea sentires ecoando o meu maxín

deixándonos abraiados, sen falar, nin discernir.

Alí tamén xorden allos, cebolas e mais cenorias,                 

verdes leitugas recobren, como manto de verduras  

a negra terra labrada, amodiño e con dozura:      

patacas, repolos, pementos, tomates e remolacha,                                                      

espárragos, allos porros, nabos, coles de Bruxelas,

acelgas e coliflores sementadas pola terra,

espinacas e amorodos, cabaciño e berenxenas,

perexil pos adobíos, alcachofas a mans cheas,

nabiza a esgallo sementan inzando todas as leiras

e veña a ferver pucheiro pra combatermos o inverno,

fame a quitar nos mortais a sacra horta facendo.

E no recordo, puberdade verdeal,

entre fronda de verduras contemplar

a sombra da claudieira,  sobor do manancial.

Arrolo en palabras, cinguidas do ar,

risos e silencios a se entrelazar,

gozos de arrecendo pululando van

viaxan sen fin, levando a compas

burbullas sonoras a estrépitalar

  

horta  no alto de Vales     miradoiro cara o val,

Pico Sacro, lonxe, lonxe,    monte Carrio case a man.

Ás costas coutando as brumas   toda a serra do Candán,

berce que tanxe cantigas   aloumiñador da mar.

Xa rebentou a claudieira    florescendo coma un ramo

de namorado que brinda    ó seu amor encontrado.

¿Serei eu, cando eu non sei,  que son ese afortunado?,

¿ou acaso son quen sinto,   amor sen nome nin amo,?

puidera ser eles dous   namórante e namorado

que vive ¿quén sabe onde? ceibado do seu vocábulo.

Agora sinto ceibado de ideais  embarullados,

nun maxín irreverente que forma o común da xente

que non é nada obediente como debe o bo soldado.

Son mais ven enrevesado, teimoso e desenganado

dos dirixentes que verten tanto palabro enleado

pra confundirmos as mentes das xentes que son decentes

e pretenden soamente liberarse da semente

dos entolecidos amos.

Soñando antonte atopeime

con Mininis na Civeive,

conversando alegremente

cas mozas que ao noso rente

van pasando docemente

a carón das nosas faces,

que rezuman abordaxes

de paixóns en onde nace

doce arrecendo que bate

contra fronteiras xurdidas                                     -

po-las represións vertidas

daqueles que creen que saben

qué é amor e onde aniña.

Mocidade convulsiva

sempre lambendo a ferida,

desleándoselle a alma,

abeberando dor viva,

que gurgullan na Sanguiña

entre as augas cristaíñas

onde se lavan as penas

e queixas que un leva enriva.

Dores e alegrías bailan,

ó mesmo compás camiñan,

mozos e mozas danzando

ríndose cantando e vibran,

cravándosenos nas almas

para sentirmos as liras.

Pois son as festas das Dores

cheas de bandas e soles.

De gaiteiros de punteiros

de buxo e roncos soando,

tons e sons van proclamando

alegrías pola vila:

pasarruas polas bandas,

alboradas que se espallan

entre as casas provocando

gozos nas xentes inxentes

que falan saben e labran.

Amarelan longas leiras

barbudos millos cortados;

canas cortas de ocos duros,

agros recen seiturados.

Sombras de serán de outono,

sobor da terra deitando

ollo de luz que se tumba

mansamente cara un lado,

deixándonos sensacións

que non damos nomeado,

pero que viven sentindo

corazóns que hai latexando.

Balbordo de romaría,

foguetes de cinco estalos,

algarabía de soños

que espertan tódolos anos.

 Ás veces quédaseme en soños

navegando o meu maxín,

imposíbeis viaxes

que solo viven alí,

nun submundo latexante

por embaixo do existir,

razoando sentimentos

que me chegan do sen fin.

 “Ouh vos, musas creadoras, 

tanxedoras para min,

criado das vosas obras,

cantade a través de eiquí,

deste sitio que é calquera

que se deixe seducir,

pola lira que namora,

descuberta do sentir.

Namentres pasa o día canto

e mentres canto, o mal espanto.

Agardando polo día  que acubilla

bagoas dos vivos.  Como unha escrita

que rengróns de penas vai facendo

polos sucos da faciana na caída.

Esvaran pola face e van regando

xardíns resecos pola perda,

da nenez que un día lles roubaron

impoñéndolle futuros e fronteira,

e agora cando agroma nos sentires

ronseis de escumes sobre a mar da vida

revive corazón alá moi dentro

e flúen mananciais. En bagoas convertidas.

Hai unha mar reflectida

nas sombras da escuridade,

fosforescencias que amosan

na auga salgada a compás

das ondas cando se axitan

pola escurada en verán.

Mar da ardora que sinalas

camiños onde ir buscar 

os peixes cos que alimentas

ás xentes do teo lugar.

Ardentía mariñeira,

na penumbra ir a pescar,

sen lúa que alume á noite

ollando sobre da mar.

Serán de outono pintando

cores por tras do cumeiro 

da serra que nos resgarda

dos ventos que trae o inverno.

Candán de abas violetas

dáslle fondo os meus desvelos

apousándose estes ollos

nese poñente tan belo: 

roxos, grises e amarelos

van estendendo un mantelo,

figurando un óleo santo

tralas cumes do Testeiro

que parece estar dicindo

este é o camiño do ceo.

Na noite escura, alá cando o silencio

se deixa penetrar dende o meu leito 

e as verbas acaladas xorden dentro

dun maxín non feitizado polo tempo.

Gurgullan sentimentos escondidos

tras de fronteiras a o orden sometido

labrando sucos nos terreos baldíos

de imaxes que conciben o sabido.

 Alí viven espidos dos xuízos

por maledicencia e celos xurdidos

do Home que se cree con dereito

á imporlle ás outras cousas cadaleito.

Saber é encerrar aquilo  que está vivo,

agora e sempre rebulindo alá no infindo,

nun plural sen numero adquirido

nin fronteiras que lle impidan transmitilo.

Probe ría que te esconden

con penedos de cemento,

ancoradoiros pra iates

e pendellos pro comercio.

Apenas che deixan sitio

pra fluír cos teus desexos

de mesturarte co inmenso

mar do descoñecemento.

Onde abrazara-las augas

salgadas con doces beixos

que baixaches das montañas

recollendo do arrecendo.

De piornos e codesos,

de follas dos ameneiros

que o vento foi estendendo

sobre o teo leito en silencio.

De folerpas dondas de ouro

que no outono van caendo

das árbores zigzagueando

bailando danzas co vento.

Dentro do teu levas roncos

e febles sons harmoniosos

que tanxeron co seu corpo

arbres, fentos e penedos .

Frescos aromas prenderon

na túa alma remansada

polas tostas dos muíños

cando a moa ó xirar canta,

penetrándoche os efluvios

que desprenden da enramada

vexetación de floridos 

narcisos,  lirios e malvas.

E agora xa te mesturas

cas calmas augas salgadas

que a San Simón aloumiñan

bambalambando a enseada,

lingua de bicos abocan

polo estuario se espallan

amores que as augas baixan

dende enriba da montaña.

E xa o run run das mareas

deixa e recolle nas praias

memorias que se mesturan

de augas doces e salgadas.

Devalar que arrastra á fora

mais alá das Cíes pasan

seguindo ronseis de espumas

levando consigo as ansias,

nas sombras que se acubillan

incrustándose na alma,

revivindo na memoria

sentimentos e lembranzas.