jueves, 1 de febrero de 2018

Poemillas

Nota: Atopábase en estado borrador no momento do seu pasamento. Publícase sen facer ningún cambio.

Cae la lluvia ahora  mansa
dulcemente en los tejados,
 suave melodía canta
como a besos de una amada,
resbala por los arriates
¡Abrazada.


He salido a caminar y al pasar
por la calle del bullicio, del azar,
pasear, disfrutar y comentar,
de encontrarse con la gente.
He sentido en este fondo sin olvido
de lo poco que hace falta si desmientes
esas leyes que de arriba se nos vierten.

¡Si  pudiera hay si pudiera
llegarte al corazón y ahí te hiriera! .

¡Ah si por esta boca salir pudiera,
algo que en el corazón a ti te hiriera .


Solo obtienen el éxito
aquellos que no hacen nada,
los que solo hacen lo que ya está hecho.


Para que una cosa pueda ser sabida
tiene que estar muerta, totalmente definida.
Y como no puede ser,
tiene que ser mentira.


En lo que hay y no se sabe
acaso es en donde habita
vida y alegría infinita


Si miro mucho pal alto
no es para ver ningún Dios,
es para ver las estrellas
perdiéndonos en los dos.


Encontrarse cun amigo
que hace tiempo que no has visto,
charlar sin prisa y tendido
irse yendo despacito.


¡Tiemblan mis manos al verte
mi corazón va a estallar!
quiero hablarte mas no puedo
no se que me está a pasar.


A la vuelta de la esquina
vi tu cuerpo caminar,
sin saber como es que hice
me perdí por la ciudad.


Hay si tu amo supiera
lo poco que en ti se manda,
pobre corazón loco
...se te muriera.


Poesía son tus labios
al roce de silabeos
tus ojos de tan profundos
yo me pierdo en ellos.


Y sin embargo niña
y sin embargo,
hoy como no se cuando
tu sonrisa aguardo.


Que por mucho que te quiera, niña ,
que por mucho que te quiera,
mi corazón hecha en falta
 aquella dulce primavera.

Como todas las cosas
unas veces fea y otras hermosa.

El gran castaño al sol sus frutos le sonríe.

Septiembre de sol inclinado
la tierra henchida de amarillo
de sombras tempranas rozando
las fronteras del estío.

Aguzar el oído y escuchar,
qué nos susurran los vientos,
qué murmura el arrullo del mar
qué estará contando la lluvia
qué dirá esa mirada al pasar.

Lejos de mi entre castaños
robledales y abedules,
perfumados van los aires
por candelas amarillas,
quedos trinos amorosos
la oropéndola susurra

Ojala para ti cante
dulces tonos la abubilla,
eco dulce entre castaños,
pájaro de cresta erguida

Mis suspiros tienen canto...vida

A esas rosas que florecen
sobre el campo de Cerredo
riéguenlas  Dríades antiguas
esta noche en buenos sueños

La puerta esta arrimada
la ventana prieta
mi alma está desnuda
cerrojos revientan

Yo no digo que es mentira
si canto lo que yo siento
yo canto pal pueblo llano
( coplas)verdades que me trae el viento

La luna en el creciente
consejo me remite,
cuando deje de crecer
y en ti y en mi palpite,
preguntas sin respuesta
a la esfera le remite

Sin prisas sin pausa
despacito, poco a poco,
las mentiras nosotros
 vallamos descubriendo.
Cual gotas de llovizna
cayendo en el arrollo (sobre la tierra cayendo)

9-11-2001, se derrumban las dos torres
del fuerte mas seguro del mundo.
Año 2008, comienza el derrumbe
del imperio del dinero,
en su versión mas actualizada.
Año 2013, se derrumba la fe
que sostenía y mantenía
todo ese tinglado.

Había una vez por entre las nubes
vientos, tórtolas, quebrantos y arrullos.
Había  también del suelo mirando,
latiendo a la par de corazoncillos.

Luna llena que ayer noche
cautivaste mi alma entera,
liberamela esta noche
para que viva en la tierra  (quien pueda)

Me pasa a veces
que sin saber motivo,
todo nuestro sentido
es un entristecer.
¿Pero es bueno o malo?
yo no lo se?

Vuelve a llover finamente
sobre los techos de las casas,
sobre la ciudad grisean nubes,
nuestros sentimientos se desplazan

Déjate sentir amor
ponle oído  al corazón,
el te librara del miedo
que te atranca la razón

¡Ah febrero quien te ha visto y quien te ve
antaño frío escarchado
hoy saciándonos la sed

¡Ah febrerillo,  febrerillo loco,
tanto de lluvia y frío,
y de sol tan poco

Libertad ¡ah libertad!
en donde andarás.

Que le vamos  hacer
nos han enseñado así
no sabemos querer

A los que se creen que mandan.
¡Saliros del retablo de las maravillas!,
las gentes no creen en vuestras mentiras

Algo de bueno debía de haber,
no recuerdo el día ni la hora en que fue,
susurraba el viento, entre yo y el
el agua del río cantaba al correr

Que mas da aquí o allá,
en cualquier sitio me ha de encontrar

Deja pues de ser quien eres
en ese tiempo real
siente ya como te pierdes
en la inmensa infinidad,
yo que soy cualquiera vive
sin saber en donde esta

Si nos dejaran al pueblo
a la gente en general,
organizar de inmediato
sin ideas de final
de la muerte, del futuro,
quizás podríamos ...quizás


A blanca luna la pierde
la tierra en su caminar,
pierdese la tierra en tanto
seguir la ruta estelar.
Y yo me pierdo mirando
la luna que guapa está

La mar en calma, la brisa leve,
tierna y placentera la tarde está,
y allá por Cíes el sol se oculta,
serenamente a soñar se va

Lo mejor de mi, lo bueno,
solo lo podrás encontrar en mi fracaso

Hay tanto que desaprender
que nunca nos es suficiente

Cae lentamente sobre la ciudad
un manto gris cual irisada,
adormilando gente y pensamiento
callada, disfrazada de poalla .

No hay ninguna razón que
 pueda demostrar lo eterno,
mas bien por lo que se sabe
piensa o razona, las cosas
están siempre cambiando

En la modorra de la sobremesa
burbujea en mi como una represa,
que constantemente me dice
no era esa, no era esa...

  De ti a mi,
distancia que no acorta el camino
por mucho que recorra, nunca,
nunca mas cerca estará el destino

Hay momentos de placer que se aparecen
sin ninguna empresa
que saque sus ganancias por la venta

"Que raro se me parece
este derrumbe
del Dios del Dinero y de la empresa
del crédito y de la visa ,
solito se va muriendo desde el centro hasta la orilla


Con paciencia,  despacito,viéndolo caer sin prisa,
golpe a golpe, verso a verso, rima a rima,
como estos versos que salen de esta tinta
sobre de esta hoja blanca nunca escrita


Si de mi boca verdad salir pudiera
no seria mía seria de cualquiera

 
 La fe es lo contrario de la inteligencia
es la renuncia a las posibilidades infinitas

La verdadera lucha es contra uno mismo
sentimiento y razón contra "educación".
O lo que es lo mismo alienación

¿Sabrá  la mariposa que fue también crisálida
y  antes aun oruga colgada de una hoja?
sabrá que antes también fue fruto del amor
de aquel revoloteo  extraño y azaroso


Allá en el horizonte ventilan nieblas
que el Céfiro dispersa sobre la tierra,
abriendo flores, preñando hembras,
fertilizando las sementeras.


Qué está pasando, quien lo supiera,
se vislumbran luces en la noche negra,
las estrellas tan lejanas parpadean
y alumbran caras de los planetas.









Qué é beleza

Nota: Atopábase en estado borrador no momento do seu pasamento. Publícase sen facer ningún cambio.


Qué é beleza, dentro de min
alguén preguntaba,
ollando a noite estrelecida
esváeseme a alma.

toda a maña esparexendo
arrecendo a maruxía,
sales, argazos e cunchas
sementando pola ría.

Mariñeiros da baixura
ó axexo fostes pescar,
miraba por vos a lúa
grande a esvarar pola mar.

Canta aquel que perdeu algo
da perda ven o meu canto, 
os paxaros polo seo
eu por roubárenme tanto .

Xa no recordo me perdo    
entre verdes e maduros    
froitos de cores colgados                                                                                                                 
das árbores polo estío.

Cando es miña non te quero
cando te quero non sei porqué
cando quero non sei cómo,
como está a acontecer.

No ruru que a rula canta
por entre a fraga repite
namorarte eu ben quixera
antes que a lúa saíse.

Chove miudiño poalla mesta
escancian deuses no manancial
da terra donda un doce orballo
e un novo día volta a empezar.

Meu corazón cantareiro
vate que vate no tempo
dos desamores que impoñen
a inxustiza io tormento.

Vánseme os ollos detrás de ti
tratando de te seguir,
logo recollo como a mar as ondas
Diástole e Sístole do meu vivir.
Acubillado entre os brazos
da namorada te agardo,
cos arumes rezumando
do seu corpo, eu calmo.

¿Onde andaras amorciño
referente para min
da felicidade certa,
onde se pode vivir?

Para a Pili dos silencios
cando en calma,
gurgulla suavemente a súa aura
enchendo a estancia,
de aromas de plácida fragancia
e de apenas bisbiseos
de riseiros silabeos,
que van alegrando o ambiente
e conseguen ir levando  
día a día docemente,
a vida que nace e morre
continuamente.

Enxergue a miña alma a chuvia
como quen enxergue a alba,
entre lusco e fusco vese
o que se vai io que acada

Miudiño e persistente
sobre a cidade de Vigo,
vai caendo lentamente
a o seu libre albedrío,
poalla mesta que ensina
que non hai o tal destino.

Si un en verdade soubera
que fai ven e que é o que erra.
Pero hai veces que errando acerta
e noutras crendo acerto tropeza.

Si unha conversa está aberta
non ten principio nin fin,
está facendo o que non está feito
é unha acción en si.

Na dúbida floresce
como na campa aluman,
fachos irreverentes
na noite escura.

Canta meu corazón
cara a saída da alba,
para o día que comeza
e ás sombras que ó lonxe esvaran.

vate que vate o sentido
sobre paredes de carne
ritmo inmanente escribindo
poema en sangue.

Quieto quixera quedarse
un dos dous e non mudarse,
pero nel mesmo arrempuxan,
cara a calquera parte.

Miudiño, miudiño,
vaise facendo este canto
polas paredes da boca,
entóase o desencanto.

Recoñecer en un
a torpeza do mandado,
humildemente facer ver,
o caos tan ordenado
que me comina ó ser

Este modo de cantar é xa tan vello
que soles e lúas pasar xa puideron
dende que alá nas Jonicas cantara,
recollidas dos aedos o rapsoda Omero.

Soedade ben querida
non é triste de por si,
soedade acompañada:
bacío entre ti e min,
e entre os outros que arrodean,
esa si que é triste si.

Aburrido é o parloteo
que se repite cun fin.
¡Que non pase nada novo!,
non se vaia a descubrir
o que cobren as mentiras
tapándono-lo sentir.
Sen embargo, cando un deixa,
que fale a través de si,
razón común que razoa
é que amosa con vivir.
Milagre de intelixencia,
descuberta do senfín,
de medos liberadora
fluíndo a través de min.
Aí non hai aburrimento
nin bocexo  nin fastío,
nin cansazo morriñento
que apouque o noso sentido.


Trala mar deitouse o sol
retirouse pra soñar.
Berce de verdes argazos,
arrolos de auga a compás,
velan soños fuxidíos,
ondiñas veñen e van.

Olla o meniño sentindo esvaérselle o serán
cas cores tralas montañas deitándose pra soñar,
amores pérdenselle hoxe, na noite volve a encontrar
camiños entre as estrelas, quen sabe onde o levarán.

Morre o día ven a noite no ceo as estrelas brillan                                                             
eu ollando para lonxe o luceiro por min mira                                                                                      mentres a lúa se esconde tras das nubes que camiñan                                                    
desespero cavilando,  en onde acaba a marabilla.

Lúa que acubillas lares é familias                                                                                              
e resaltas guapas as casas da vila                                                                                               
é porque non sabes das crenzas mas miñas                                                                  
que me meten presas e a vida me instigan.

En Lalín setembro marcea .                                                                                                      
“Algarabía” de soños os ventos levan,  
sementeira de artes sen fin despregan,                                                                                
na praza de Loriga entre árbores e pedra.

Mar da ardora que alumastes                                                                                                   
camiños pra ir a pescar,                         
paseniño, paseniño,                                                                      
pegadas sobre da mar

A néboa é mesta e so se ollen leves ondas a compas
deste corazón que late inmanente son da mar.                                                                  
De preto traen os ventos axirir do cormorán:                                                             
aletexos sobre as augas,  ondiñas veñen e van.
Eu vagando pola area, o horizonte da man,
poalla mesta recubre de sombras o litoral,
vagas illas, rouco canto,rompendo nos cons a mar
devalando cara a dentro ecoando no esvarar.
En min rebulen palabras querendo deixar falar 
sentimentos pola boca na linguaxe orixinal,
e mudo quedo pra fora, pra dentro quedo a escoitar
á linguaxe razóante no seu puro conversar.


Sixilosamente actúa case como norma
na contra daqueloutros que nunca se conforman
co que está mandado dende enriba, dende a estancia
en onde iles tratan de nos dirixir as almas.
Sempre a xente irreverente accionando cas palabras,
desgarrándolles a face, vella e nova tras nomeala
dos disfraces nos que esconde todo poder a súa trama.
Ás veces o señorío con activa indiferenza
facendo burla da xente esconde a maledicencia
que con saña sibilina emponzoña pola vila,
sementando dende enriba con murmurios e desidia
tenebrosos desenlaces para as arcas
de múrgaras e gárbilos que atrancan
con duros ferrollos, ás usureiras almas.

Terra a dentro entre montañas, gardada de tempestades                 
arrolada polas arbres que musitan as verdades,                       
sen fin de regos que baixan cantando de cara as mares,                                             
pradais verdes, onde as almas, se remansan de bondade,                                   
acariñando os meus ollos, emitindo suavidade,                                                    
penetrando alá moi fondo  onde serena a vontade.                                                                       
Balados de pedra forman, delimitando na herdade                                                       
minifundios ancestrales conformando a identidade,                                                   
pedra mirada de preto parece que está a decer                                                                     
cousas que un ben non entende pero sente con lecer.

Verxel da terra labrega, matafame  primordial,
horta consagrada a ti, Príapo fértil e inmortal.  
rompe o día o sol de marzo aloumiñando as xanelas,
rompe sementes na terra a sazón da primavera,
xorden á luz polos sucos plantacións orixinais  
que enterraron mans labregas o xerme que está a brotar.
Alí chícharos celmosos ensarillándose ó pao
inzan camiño do ceo reverdecéndollos graos,
alí tirabeques colgan as súas vainas de estacas,
arrecendo de frescura que asolaga as nosas almas:
fabas,xudías e endivias, cogombros deitan nas leiras,
coles longas, onde aniñan, ciriños pra criadeira, 
trina e gorxea sentires ecoando o meu maxín
deixándonos abraiados, sen falar, nin discernir.
Alí tamén xorden allos, cebolas e mais cenorias,                 
verdes leitugas recobren, como manto de verduras  
a negra terra labrada, amodiño e con dozura:      
patacas, repolos, pementos, tomates e remolacha,                                                      
espárragos, allos porros, nabos, coles de Bruxelas,
acelgas e coliflores sementadas pola terra,
espinacas e amorodos, cabaciño e berenxenas,
perexil pos adobíos, alcachofas a mans cheas,
nabiza a esgallo sementan inzando todas as leiras
e veña a ferver pucheiro pra combatermos o inverno,
fame a quitar nos mortais a sacra horta facendo.

E no recordo, puberdade verdeal,
entre fronda de verduras contemplar
a sombra da claudieira,  sobor do manancial.

Arrolo en palabras, cinguidas do ar,
risos e silencios a se entrelazar,
gozos de arrecendo pululando van
viaxan sen fin, levando a compas
burbullas sonoras a estrépitalar
  
horta  no alto de Vales     miradoiro cara o val,
Pico Sacro, lonxe, lonxe,    monte Carrio case a man.
Ás costas coutando as brumas   toda a serra do Candán,
berce que tanxe cantigas   aloumiñador da mar.

Xa rebentou a claudieira    florescendo coma un ramo
de namorado que brinda    ó seu amor encontrado.
¿Serei eu, cando eu non sei,  que son ese afortunado?,
¿ou acaso son quen sinto,   amor sen nome nin amo,?
puidera ser eles dous   namórante e namorado
que vive ¿quén sabe onde? ceibado do seu vocábulo.


Agora sinto ceibado de ideais  embarullados,
nun maxín irreverente que forma o común da xente
que non é nada obediente como debe o bo soldado.
Son mais ven enrevesado, teimoso e desenganado
dos dirixentes que verten tanto palabro enleado
pra confundirmos as mentes das xentes que son decentes
e pretenden soamente liberarse da semente
dos entolecidos amos.





Soñando antonte atopeime
con Mininis na Civeive,
conversando alegremente
cas mozas que ao noso rente
van pasando docemente
a carón das nosas faces,
que rezuman abordaxes
de paixóns en onde nace
doce arrecendo que bate
contra fronteiras xurdidas                                     -
po-las represións vertidas
daqueles que creen que saben
qué é amor e onde aniña.
Mocidade convulsiva
sempre lambendo a ferida,
desleándoselle a alma,
abeberando dor viva,
que gurgullan na Sanguiña
entre as augas cristaíñas
onde se lavan as penas
e queixas que un leva enriva.
Dores e alegrías bailan,
ó mesmo compás camiñan,
mozos e mozas danzando
ríndose cantando e vibran,
cravándosenos nas almas
para sentirmos as liras.
Pois son as festas das Dores
cheas de bandas e soles.
De gaiteiros de punteiros
de buxo e roncos soando,
tons e sons van proclamando
alegrías pola vila:
pasarruas polas bandas,
alboradas que se espallan
entre as casas provocando
gozos nas xentes inxentes
que falan saben e labran.
Amarelan longas leiras
barbudos millos cortados;
canas cortas de ocos duros,
agros recen seiturados.
Sombras de serán de outono,
sobor da terra deitando
ollo de luz que se tumba
mansamente cara un lado,
deixándonos sensacións
que non damos nomeado,
pero que viven sentindo
corazóns que hai latexando.
Balbordo de romaría,
foguetes de cinco estalos,
algarabía de soños
que espertan tódolos anos.

 Ás veces quédaseme en soños
navegando o meu maxín,
imposíbeis viaxes
que solo viven alí,
nun submundo latexante
por embaixo do existir,
razoando sentimentos
que me chegan do sen fin.
 “Ouh vos, musas creadoras, 
tanxedoras para min,
criado das vosas obras,
cantade a través de eiquí,
deste sitio que é calquera
que se deixe seducir,
pola lira que namora,
descuberta do sentir.


Namentres pasa o día canto
e mentres canto, o mal espanto.
Agardando polo día  que acubilla
bagoas dos vivos.  Como unha escrita
que rengróns de penas vai facendo
polos sucos da faciana na caída.
Esvaran pola face e van regando
xardíns resecos pola perda,
da nenez que un día lles roubaron
impoñéndolle futuros e fronteira,
e agora cando agroma nos sentires
ronseis de escumes sobre a mar da vida
revive corazón alá moi dentro
e flúen mananciais. En bagoas convertidas.



Hai unha mar reflectida
nas sombras da escuridade,
fosforescencias que amosan
na auga salgada a compás
das ondas cando se axitan
pola escurada en verán.
Mar da ardora que sinalas
camiños onde ir buscar 
os peixes cos que alimentas
ás xentes do teo lugar.
Ardentía mariñeira,
na penumbra ir a pescar,
sen lúa que alume á noite
ollando sobre da mar.


Serán de outono pintando
cores por tras do cumeiro 
da serra que nos resgarda
dos ventos que trae o inverno.
Candán de abas violetas
dáslle fondo os meus desvelos
apousándose estes ollos
nese poñente tan belo: 
roxos, grises e amarelos
van estendendo un mantelo,
figurando un óleo santo
tralas cumes do Testeiro
que parece estar dicindo
este é o camiño do ceo.


Na noite escura, alá cando o silencio
se deixa penetrar dende o meu leito 
e as verbas acaladas xorden dentro
dun maxín non feitizado polo tempo.
Gurgullan sentimentos escondidos
tras de fronteiras a o orden sometido
labrando sucos nos terreos baldíos
de imaxes que conciben o sabido.
 Alí viven espidos dos xuízos
por maledicencia e celos xurdidos
do Home que se cree con dereito
á imporlle ás outras cousas cadaleito.
Saber é encerrar aquilo  que está vivo,
agora e sempre rebulindo alá no infindo,
nun plural sen numero adquirido
nin fronteiras que lle impidan transmitilo.









Probe ría que te esconden
con penedos de cemento,
ancoradoiros pra iates
e pendellos pro comercio.
Apenas che deixan sitio
pra fluír cos teus desexos
de mesturarte co inmenso
mar do descoñecemento.
Onde abrazara-las augas
salgadas con doces beixos
que baixaches das montañas
recollendo do arrecendo.
De piornos e codesos,
de follas dos ameneiros
que o vento foi estendendo
sobre o teo leito en silencio.
De folerpas dondas de ouro
que no outono van caendo
das árbores zigzagueando
bailando danzas co vento.
Dentro do teu levas roncos
e febles sons harmoniosos
que tanxeron co seu corpo
arbres, fentos e penedos .
Frescos aromas prenderon
na túa alma remansada
polas tostas dos muíños
cando a moa ó xirar canta,
penetrándoche os efluvios
que desprenden da enramada
vexetación de floridos 
narcisos,  lirios e malvas.
E agora xa te mesturas
cas calmas augas salgadas
que a San Simón aloumiñan
bambalambando a enseada,
lingua de bicos abocan
polo estuario se espallan
amores que as augas baixan
dende enriba da montaña.
E xa o run run das mareas
deixa e recolle nas praias
memorias que se mesturan
de augas doces e salgadas.
Devalar que arrastra á fora
mais alá das Cíes pasan
seguindo ronseis de espumas
levando consigo as ansias,
nas sombras que se acubillan
incrustándose na alma,
revivindo na memoria
sentimentos e lembranzas.




RECANTOS

RECANTOS
Nota: Atopábase en estado borrador no momento do seu pasamento. Publícase sen facer ningún cambio.


Cando eres miña non quero
cando te quero non sei porqué
cando quero non sei como
como está a acontecer.

No ruru que a rula canta
por entre a fraga repite
namorarte eu ben quixera
antes que a lúa saise.

A cidade rezuma olor a gasolina
ruido de motores e ensina unha nebliña,
por embaixo do barullo o meu oido escoita
á papuxa das amoras ca sua melodia.

Chove miudiño poalla mesta
escancian deuses sobre o xestal,
da terra donda un doce orballo
e un novo día volta a empezar.

Meu corazón cantareiro
vate que vate no tempo
dos desamores que impoñen
a inxusticia io tormento.

Vánseme os ollos detras de ti
tratando de te seguir
logo recollo coma o mar as ondas
Diastole e Sistole do meu vivir

Enxergue a miña alma a chuvia
como quen enxergue a alba,
entre lusco e fusco vese
o que se vai io que acada

Miudiño e persistente
sobre a cidade de Vigo,
vai caendo lentamente
a o seu libre albedrio,
poalla mesta que ensina
que non hai o tal destino.

Si un en verdade soupera
que fai ven e que é o que erra.
Pero hai veces que errando acerta
e noutras creendo acerto tropeza.

Si unha conversa está aberta
non ten principio nin fin,
está facendo o que non está feito
é unha acción en si.


Na dúbida floresce
como na campa aluman
fachos irreberentes
na noite escura.


Canta meu corazón
cara a saida da alba,
para o día que comenza
e ás sombras que ó lonxe esvaran.


vate que vate o sentido
sobre paredes de carne
ritmo inmanente escrivindo
poema en sangue.


Quieto quixera quedarse
un dos dous e non mudarse,
pero nil mesmo arrempuxan,
cara a calquera parte.


Miudiño, miudiño,
vaise facendo iste canto
polas paredes da boca,
entónase o desencanto.



Soedade ben querida
non é triste de por si,
soedade acompañada:
vacío entre ti e min,
e entre os outros que arrodean,
esa si que é triste si.


Aburrido é o parloteo
que se repite cun fin.
¡Que non pase nada novo!,
non se vaia a descubrir
o que cobren as mentiras
tapándono-lo sentir.
Sen embargo cando un deixa
que fale a traves de si,
razón común que razona
é que amosa con vivir.
Miragre de intelixencia,
descuberta do senfín,
de medos liberadora
fluindo a través de min.
Ahí non hai aburremento
nin bocexo  nin fastío,
nin cansazo morriñento
que apouque o noso sentido.



tra-la mar deitouse o sol
retirouse pra soñar.
Berce de verdes sargazos,
arrolos de auga a compás
velan soños fuxidíos,
ondiñas veñen e van.


Arrecende a maruxía
que a baixamar nos deixou,
espalladas pola aréa
cunchas sargazos e velas,
na veiramar derramou.


Agosto tan mentireiro
ninguén vivo á recordar,
pois en vez de sol do estío
non fai mais que poallar.


Alá po-la alta montaña
tra-las cumes do Candán
dende o Ameixedo outeando
ollase un fermoso val.


Dende esta xanela que da ó sudoeste
ollando ás afastadas faldras do Candán,
onte e mais antonte cuberto de ramas
feras alimañas reinaban de seo.
Van os arrieiros de Marín cantando
por Terras de Montes camiño do viño
coas recuas das bestas subindo o Paraño
cargadas con foles pra abasto do ano.
Chegada a noitiña crebouse o silencio
co oubeo dos lobos que berran famentos;
por entre os pineiros tanxidos os ventos
semellan pantasmas laiando os tormentos
parecendo mesmo que perden o alento 
e atranca os sentidos o medo ós oubeos.
E pra escorrentar arrepíos funestos
arrancan cantares, tristeiros ailelos
e o vento dá serra traslada os lamentos
que van espallando por terras pra dentro.
Lobos nos cavorcos fican agochados,
no afastado as xentes escoitan calados,
cadencia do canto que os deixou coitados,
corazóns que quebran ós ritmos dos fados...
Pero todo eso foi onte e antonte,
hoxe tan só é, un canto afastado,
que sigo escoitando alén do Paraño
ollando ó Testeiro, mentres van cravando,
Serra do Candán, no teo lombo cravos.

O cantar do arrieiro...


Cando un be, escoita e sinte,
como o personal describe
o derredor donde el vive,
a importancia que percibe
de alegrías e sufrires


Qué é beleza
dentro de min
alguén preguntaba,
ollando a noite estrelecida
esváeseme a alma.


Toda a maña esparexendo
arrecendo a maruxía,
sales, sargazo e marisco ( e cunchas)
sementando pola ría.


Mariñeiros da baixura
ó axexo fostes pescar
miraba por vos a lúa
enchida a esvarar pola mar.



Sixilosamente actúa case como norma
na contra daqueloutros que nunca se conforman
co que está mandado dende enriba, dende a estancia
en onde iles tratan de nos dirixir as almas.
Sempre a xente irreverente accionando cas palabras,
desgarrandolles a face, vella e nova tras nombrala,
dos disfraces nos que esconde todo poder a sua trama.
Ás veces o señorío con activa indiferencia
facendo burla da xente esconde a maledicencia
que con saña sibilina emponzoña pola vila
esparcindo dende enriba con marmurios e desidia
tenebrosos desenlaces para as arcas
de múrgaras e gárbilos que atrancan
con duros cerrollos, ás usureiras almas.



Para a Pili dos silencios
cando en calma,
agurgulla suavemente a sua aura
enchendo a estancia
de aromas de placidas fragancias
e de apenas bisbiseos de sorrintes silabeos
que van alegrando o ambiente
e consiguen ir levando docemente
o día a día, que nace e morre, continuamente.

Recoñecer en un
a torpeza do mandado,
humildemente facer ver,
o caos tan ordenado
que me conmina ó ser

Iste modo de cantar é xa tan vello
que soles e luas pasar xa puideron
dende que alà nas Jonicas cantara
recollidas dos aedos o rapsoda Omero




A néboa é mesta e so se ollen leves ondas a compas
deste corazón que late imanente son da mar.
De preto traen os ventos axirir do cormorán,
aletexos sobre as augas, ondiñas veñen e van.

Eu vagando pola area, o horizonte da man,
poalla mesta recubre de sombras o litoral,
vagas illas, rouco canto,rompendo nos cons a mar
devalando cara a dentro ecoando no esvarar.

En min rebulen palabras querendo deixar falar
sentimentos pola boca na linguaxe orixinal,
e mudo quedo pra fora, pra dentro quedo a escoitar
á linguaxe razóante no seu puro conversar.




Soños de outono:

Soñando antonte atopeime
con Mininis na Civeive,
conversando alegremente
cas mozas que docemente
van pasando lentamente
a carón das nosas faces,
que rezuman abordaxes
de paixóns en onde nace
doce arrecendo que bate,
contra fronteiras xurdidas                                     -
po-las represións vertidas
daqueles que creen que saben
qué é amor e onde aniña.
Mocidade convulsiva
sempre lambendo a ferida,
desleándoselle a alma,
abrevando dores vivas,
que gurgullan na Sanguiña
entre as augas cristaíñas.
Dores e alegrías bailan,
ó mesmo compás camiñan,
mozos e mozas danzando
ríndose cantando e vibran,
cravándosenos nas almas
para alegrarnos as vidas.
Pois son as festas das Dores
cheas de bandas e soles.
De gaiteiros de punteiros
de buxo e roncos soando,
tons e sons van proclamando
alegrías pola vila,
pasarruas polas bandas,
alboradas que se espallan
entre as casas provocando
gozos nas xentes inxentes
que falan saben e labran.
Amarelan longas leiras,
barbudos millos cortados;
canas cortas de ocos duros,
agros recen seiturados.
Sombras de serán de outono
sobor da terra deitando,
ollo de luz que se tumba
mansamente cara un lado,
deixándonos sensacións
que non damos nomeado,
pero que viven sentindo
corazóns que hai latexando.
Balbordo de romaría,
foguetes de cinco estalos,
algarabía de soños
que espertan tódolos anos.