ÓS
SUSPIROS QUE SON VENTO NAMORADO
Ramón
Rodríguez Taboada
I
¡Xa
está aquí a aurora, debullando coa luz
a
pálpebra noite que nos oprimía!
¡Xa
despunta a alba! ¡Xa vén a luz
a
darlle a paz á miña vida!
¡Xa
canta o malvís a súa ínqueda ironía...!
E
alá no despertar da cor robustecida,
rompendo
un feitizo tenebroso
que
na penumbra tiña o día secuestrado,
os
raios desengaiolados
saen
coma bandadas de paxaros
atronando
no seu espertar
o
eco infindo do universo,
resoando
no todo a súa chegada.
Para
aqueles que romperon a gaiola,
para
aqueles que serviron de carnada,
para
aqueles que sentiron a alborada,
os
corazóns rebentaron de tenrura.
Non
de odio, non de raiba.
E
a noite chora desconsolada polo seu retiro
deixando
a natureza orballada.
E
as estrelas non queren ser testemuñas
e
mansamente retíranse á morada.
O
canto do malvís atrona a natureza
retremando
todos os demais paxaros
que
sirven de eco pra espertar o día.
Alba
de marzo, alba encantada.
Ti
despertas a esperanza dun novo día,
afastas
a noite xa terminada.
II
¡E
a flor da roseira
rebrinca,
tratando
de
chamar
a
atención do medio!
Pois
presinte que vai ser
de
un día.
Ir
abrindo os seus pétalos
que
os raios de sol apuran
co seu chamamento supremo. ¡Chama
á vida!
¡Quen puidera non se reter
cando o engado prende!
¡Quen puidera non se reter
cando o engado prende!
III
No
eco da frondosidade
resoa
o teu xenuíno
cantar,
¡billao garrido!,
de
ouro sempre vestido,
oureolo,
tiroliro.
¡No
castiñeiro alto
entre
a ramaxe escondido
cantas
á mañanciña
afinando
por entre as follas
o
inconfundible asubío!
¡Xa
chegou o papafigo!
Merlo
rei, mil péndora
soltando
cores por riba
das
árbores ¡xa o verde brilla!
Merlo
gaiolo, domingo lirón. Colgado o niño
da
punta das pólas, ben escondido,
fai
esparramar soños ós nenos o seu contido,
da
cor do ouro, do sol.
Vichelocrego,
maría rosa, ouripenlo,
como
si cada un tivese
nome
propio,
riádigo,
galo cireixeiro,
figo
rodrigo
quen
o viu pousar de cerca
quedou
pra sempre prendido.
No
seu niño por dedentro
teno
todo revestido
de
ouro que vai carrexando
cando
vai beber ós ríos,
pra
que os seus fillos se envorquen
e
saian todos vestidos
de
dourados soños limpos
a
xogar cos picariños.
IV
No marzo das pombas namoradas
bicáronse
onda min
e
subiron ata as pólas
do
agromado carballo.
Por
un intre todo parou.
De
repente crebouse o silencio
a
través do ar
que
golpeou
o
meu ouvido.
A
aguia remontou o voo
ante
tanta fermosura.
V
No
xaneiro gozoso
dos
paporrubios
rexos.
Entre
as primeiras escampadas
flirtean
co sol,
cores
de namoradas.
Canta
ela coma única
engadada.
E el,
o
reiseñor galego,
nun
principio cala.
VI
Oe
como se queixa o vento
ó
paso polas silveiras
deste
xélido e nu inverno
onde
houbo flor e follas verdes.
Amoras
mouras que namoran
cubrían
o harmonioso talo
pra
que ti non te feriras, vento.
Falo
de veráns de limpos soles,
falo
de ventos engalanados
con
bandadas de pardales,
ciriños
e reiseñores.
Falo
do eco dos oureolos,
petos
e pombos, falo de amores.
Falo
de ventos fuxidíos
roubando
bicos das nosas flores,
acubilladores
de amores prohibidos
rolando
xunto por onda os ríos.
VII
Corría
por entre os sulcos
secos
e cortados
do
denantes
verde
e forte centeo.
VIII
No
solpor de marzo,
acariciante
e sereno
percorre
os eidos un
murmurio,
pretendidamente afinado,
dulzón.
IX
Non
culpes ó vento
do
entrelazado son.
El
só suspira arraigos
de
distancias dispersas
e
hoxe pasou ó teu carón.
Que
pode dicir el.
Suspiros
de amor.
Ten
o seu abecedario
nas
fervenzas de auga
que
antonte subiu o sol.
Cada
airexa un suspiro
dun
amor perdido.
Cada
gota un pranto
da
temerosa dor.
Por
cada caída un bico
feito
na sazón.
X
Sopra
o vento, forte pega
contra
as árbores, pelexa
nunha
noite interminable,
tódolos
anos se retan.
A
árbore espera tranquila
tódolos
anos que veña
e
vento non falla á cita
da
súa inimiga vella.
XI
1
Nai
Hortensia, nome de ciclón,
que
encrespache os mares,
forza
desmedida, tanxedora de cantares.
Balbordo
de antigos soños,
de
sementes paridoras,
de
sombras de outos carballos,
foi
o teu berro de dor
vento
feito con palabras,
laios
de desespranzas saíron
polas
ventanas.
Era
novembro, cando partiron
aqueles
berros de rabia,
iban
preguntando ó todo
¿quén
mo leva? ¿por qué causa?
Ti
cumpridora de rezos,
de
nobles e antigas causas.
Seis
meniños che quedaron,
nesta
selva de barbarie,
feitos
coma fulerpiños
que
levan e trae o aire.
Tanxeron
por entre as pólas,
núas
de aquel inverno,
e
rubiron ó alto ceo
o
comprendido lamento,
mais
deus estaba ocupado
non
lle fixo moito atento.
Boltou
con máis rabia á terra
e
xirou darredor dela.
2
Entrou
pola mar un día
de
marzo, soltando faiscas,
encrespou
ás olas...
alumou
a noite, lóstregos,
despois
balbordo de rouco son
e
veu á terra e escondeuse o sol.
Arramplou
figueiras e maceiras,
cirdeiras
coa súa flor,
fendeo
carballos,
esgazou
pólas nos castiñeiros,
cimbreou
troncos dos ameneiros.
O
ronco balbordo grolou
ovos
nos niños dos paxaros.
Logo
chorou trobóns de bágoas
que
desbordaron ríos e enfangou as augas.
Despois
saloucos de aflixida dor,
logo
silencio,
todo
pasou.
XII
E
estaba tan querido
que
resoaban axouxeres no vento.
Badaladas
de sons
en
harmonía coa natureza.
Tenros
erotismos debuxaba o vento
sobre
a codia da nai terra.
E
ela a parir...
Dondos
acios
de
ensarillados brazos
disposta
prá casamenteira.
XIII
A
lúa chea no fondo,
polo
medio o malecón,
sen
máis nada de por medio
pra
podermos coñecer.
Eu
invócoa en pensamento
dicindo
¡que guapa está!;
ela
non me quita ollo
nin
con toda a escuridade.
XIV
¡Que
o mencer do día traia un ledo espertar
para
a máis grande das raíñas!
¡Que
esperte dunha noite clara, sen néboa
que
tape o sol, porque o necesita ver!
¡Que
te acompañen no teu viaxar
centos
de bolboretas de tódolos tons e cores!
¡Que
o vento sirva pra che disipa-las néboas
cando
te pretendan cercar!
¡Que
a choiva sirva para aloumiñarte!
¡Que
os teus ollos, cheos de vida,
nunca
se cerren, que sirvan
pra
esperanzar os luceiros
cando
se van ocultar! ¡Que brillen!
¡Que
brillen todos pra ti!
XV
Fraxilidade
total arredor deses teus ollos,
envolvente
tenrura de muller que naciches para amar,
doída
dos designios dos deuses que te rodearon,
moldeada
cos ventos, cos que xogas
constantes
erotismos. Eu vin como o ar
te
abrazou e percorreu o teu corpo
acariñando
lenemente toda a túa figura.
Muller...
Saíu aloucado dando brincos
entre
remuíños de ledicia
por
atopar tanta dozura,
e
dende aquela voa sempre baixo e triste.
Tamén
o vin pelexar por recoller os teus sorrisos
e
caer ó chan ó ser atravesado polos teus suspiros,
muller.
Que a túa arcoirisada figura
feita
por mil soles que de ti nacen
dá
cor ata na máis grande penumbra.
Eu
sei que nas noites de verán o firmamento se move
posicionándose
por te ver,
por
iso caen estrelas do ceo, tratando
de
chamar a túa atención co seu destello
en
movemento.
Máis
de unha se perdeu polo infinito
trastornada
pola túa beleza. Muller.
XVI
Cruzou
cal estrela fugaz
brillando
na noite pecha,
iluminando
a noite coa súa estela por un intre.
A
lúa rendeulle preitesía
iluminando
toda a súa cara.
¡Que
guapa estaba!
XVII
Hoxe...
Pasou muller
que
ben puidera ser ela.
Latexos
de corazón encarcerado.
Suspirou
a brisa
e
calaron os paxaros.
Pisaba
coma raíña
segura
dos seus vasalos.
O
sol alumouna a ela
e
a el envolveuno un halo
de
arrecendos frescos
e
quixo ser amado.
E
era catro de febreiro
e
parecía maio.
XVIII
Acercouse
a min e díxome : perdón, amor,
E
eu falei da poesía...
Colleume
a man pra dentro,
pechou
os ollos mouros,
suspirou...
Eu
sorrín co corazón pra dentro
e
falei,
falei
das plantas, do sol, da choiva,
das
flores, das árbores. Abrazoume. E dixo :
couta
o tempo pra min, faime eterna,
deixa
que o meu percorra
coma
unha estela o tempo
sinalando
camiños pra que así existan máis.
E
eu falei da poesía.
Pousou
os seus tenros beizos sobre os meus e faloume
de
campos inmensos todos cheos de flores
e
plantas, de ríos mansos que baixan
acariñando
o verde infindo dos seus lados,
da
primavera
que
a todos sorprende co seu espertar prá vida.
Atrevida,
sempre nacente, descoñecida.
XIX
E
quererasme pola mirada, polas caricias, pola palabra,
e
soñarás conmigo viaxes interminables
por
riba dos mortais que cinicamente rien as súas desgracias.
Desanxelados,
abandonados á loucura dos espacios
sen
fin nin límite. E sorreireiche cos ollos da gran esperanza
e
penetrarémonos rodeados de dozura
bebendo
da seiva nova que trae a alba,
e
choraremos por eles, polos que non se aman,
por
eses corpos de ferro que con golpes se amalatan,
perdendo
as formas, indo cara a nada.
E
verasme o corpo, verasme a alma,
dando
todo o que teño que non se acaba,
muller,
muller que me amas.
Buscareite
por entre os corpos enfurrexidos
que
van deixando unha estela de orín ata a súa cama,
encherei
a cidade de susurros
de
amor para que chegen a ti, miña namorada.
Falarei
cos ventos, coas choivas,
e
as estrelas buscarán a miña amada.
Muller.
Nova muller,
que
rompes as néboas coa ollada
e
enches os corazóns coa palabra.
XX
1
Aquela
noite, naquela hora,
aqueles
ollos, aquel sorriso e aqueles beizos
me
trastornaban.
Por
tras dela esfumouse a anguria do mundo,
a
súa ollada todo alumaba.
Eu
naquel intre non soupen nada,
máis
logo cando se foi
a
anguria do mundo retornaba.
¿Qué
foi, señor,
qué
pasou no mundo?
decía
eu a solas
mentras
tremaba.
Dame,
señor,
a
auga limpa das fontes
esa
auga tan clara
pra
regar á margarita,
pra
engadala.
Pon,
señor,
nos
meus limpos ollos tristes
ese
amor que tanto cala,
na
miña voz anxos
con
acorde de música encantada,
nas
miñas mans quenturas
de
soles tropicales
pa
namorala...
E
ti, señor,
fálalle
ós ventos,
susúrralle
a tódalas augas,
convence
ás estrelas,
ó
sol, ós paxaros
á
lúa e ás plantas.
2
Dille
ó vento maino
que
diga o meu nome
por
entre as fragas,
que
fale do Moncho nas súas danzas.
O
ventiño do mar,
o
das chairas,
os
suspiros que son vento namorado,
airexas
frescas, ar trastornado.
Dille
ás augas, á choiva forte,
á
cachón, á treboada,
á
donda choiva sarabeada,
ás
fulerpiñas de neve,
ó
serau, á auga orballada.
Dilles
que digan
canto
eu quero á miña amada.
Dille
á lúa e ás estrelas
que
falen na noite clara,
que
escintileen meu nome
que
alume na súa cara.
E
ó sol, dille ó sol
que
transporte a miña aura,
que
resalte o dourado
que
estivo no inverno acochado.
E
ás árbores e ás plantas
e
á flor que nace nos prados,
dilles
que digan que hai un aloumiño
de
namorado.
Que
hai un suspiro enorme
derriba
do mundo soltado,
que
latexa un corazón
dende
as entrañas da terra,
que
non da calmado.
XXI
Na
escuridade da noite
tendido,
vexo
o teu pelo mouro,
os
teus ollos mouros.
Na
escuridade do silencio
tendido,
quero
acariciarche o corpo,
inundarte
de bicos e cariños.
Na
oscuridade da noite
tendido.
As
estrelas e a lúa dan fe do que digo.
XXII
Logo
soñei acariciarche
cara
e corpo
coas
miñas mans.
Maxinei
bicarte no iris
sin
pechar a pálpebra
e
así entrar na túa luz
que
acende a miña lapa.
E
caer xuntos na distorsión
dos
sentidos, alí
onde
dorme o máis puro animal
sedento
de forza violenta
que
traspasa todos os contidos,
tódalas
portas
ata
atoparse no baleiro.
E
non ser nada.
Non
existir nin o prohibido
nin
o legado.
Coma
sempre todo é roubado.
XXIII
1
Si
puidera collerte entre os meus brazos
...
quizais que nunca máis abrira.
¿
Por qué non podo abrazar o que máis quero?
Vinte,
mirámonos,
susurramos
palabras sen sentido.
E
a lapa dentro ardía
inundado
o ser.
Camiñamos
un rato xuntos.
Xa
o abismo ameazaba tragarnos
por
intres.
Os
dous sabiamos que de caer
xa
nada de nós quedaría,
sería
o fin
de
todas as resonancias,
todo
perdería o sentido.
Que
non é meu,
senón
deles
que
reparten o ben e o mal,
a
xustiza e a razón.
Matemos
a deus se nos impide amarnos,
matemos
a razón e a cordura
e
amémonos en silencio...
2
Ou
non, amémonos na distancia,
pidamos
a deus cordura,
imploremos
á xustiza e á razón
clemencia.
Perdón por amarnos,
porque
non podemos...
Se
nos amaramos un día
o
mundo caería esborrallado.
As
estrelas todas do ceo
desaparecerían.
E
o sol, e a lúa, e os demais planetas
connosco
se fundirían. Sería o fin,
sería
ese final cara ó cal vamos.
E
sobre ese universo esborrallado,
sobre
esas cinzas
que
quedarían despois de amarnos
dúas
lágrimas grandes esvararían.
Unha
túa e outra miña.
XXIV
1
Canto
tempo hai que non te miro,
ollada
limpa, devalar de futuro,
caemos
xuntos nas tormentas
que
envolven o noso tempo
neste
mar embravecido.
A
onde nos levará...
Buscando
o aberto naufragamos
e
non se ve illa onde poder recalar.
Fomos
nós
quen
nos fixemos ó mar un día,
crimos
ver unha ruta nova e dixemos :
vamos
ver o que alí hai.
E
aquí estamos,
neste
silencio de cosmos
que
di cousas sen falar.
Onde
se xuntan os tempos
e
somos onte, hoxe e mañá.
E
xa logo somos nenos, xa logo somos vellos,
xa
logo somos luz, logo escuridade.
Agora
pensamos libres neste mar de soidade,
arrodeados
de fortes ventos
que
nos soben e baixan a súa vontade.
De
néboas que borran os signos
de
todo o pasado e por vir,
xa
se borrou a última silueta que proxectou unha estrela
que
había moito tempo que non existía.
Coma
nós proxectaremos as nosas sensacións
sobre
o todo cando xa non existamos.
2
A
luz viaxa dando vida ás formas
que
de sempre esperan por ela.
Son
con ela.
As
emocións viaxan dando espírito
ás
formas que a luz descubriu para nós.
Son
con nós.
Canto
tempo hai que non ves, ollada limpa,
espello
do universo onde eu tamén me reflexaba.
Non
fales, non digas nada,
só
límpame coa túa ollada,
atravésame
coa túa dozura,
escorrenta
as néboas que me asoballan,
que
me aprisionan,
que
me cercan o espacio
que
antes tan grande era,
cando
ti me mirabas.
Canto
tempo hai que no nos miramos,
olladas
limpas, reflexos das esperanzas.
XXV
Naquel
ano os fentos chamaban a cortalos
e
facer con eles leito...
Era
por Santiago
na
frondosa fraga de arrecendos frescos,
ela
nos chamaba.
Candeas
luminosas colgando das árbores,
ecos
de paxaros, sons de silencio
en
eco de frondosidade transformado.
Paixón
de amor furtivo,
de
amor roubado nos destetaba.
Xa
che subía as faldras, xa a miña man
por
entre as pernas esvaraba
buscando
a fonte daquel pecado.
Suspiros
de amor,
latexos
de corazóns desbocados,
bicos
e caricias,
todo
era roubado.
Roubeiche
o corazón nun momento dado,
nunca
me perdoaches tan grande descaro
aínda
que a min logo costoume ben caro.
Pero
naquel intre
dáballe
a alma ó diaño.
Que
puido decir ela.
Suspiros
de amor,
airexas
de ferreiriño trastornado,
cores
vivas nas follas dos castiñeiros
dourados,
sol limpo de antergos soños
derriba
colgado. El veunos dende enriba
a
pesares de estar amantados,
pois
a fraga retumbaba
cos
nosos laios.
XXVI
Meu
amor, meu solidario amor, aquel que esperta
na
primavera envolto en pole, que crece coma
a
hedra que estivo na invernía,
recollido
no fondo da raíz.
Sal
de novo con máis forza
e
ó paso vai creando novas ramas,
que
máis tarde parirán as novas flores,
flores
que inundarán a natureza
de
tódolos tons e cores.
XXVII
Amor
de tenra mirada,
de
silencios.
Amor,
xoguete escondido,
dono
dos meus segredos.
XXVIII
Amor,
que nesta noite escintilea,
desesperadamente
corro a ti,
fonte
da miña enerxía.
XXIX
En
soñar aprendín...
En
espertar soñei...
En
verte rir vivín...
¡
Na vida aprendíchesme a querer !
XXX
E
ensimesmándome
en ti,
rompéronseme
as palabras.
Tratando
de te entender...
Xestos
de rabia...
XXXI
A
lúa entre lusco e fusco,
ollada
grande a mirar,
mirar
mirando ós amores,
amores
que vai levar.
¡Ai!
Que me leva leva,
que
me leva toda,
que
me leva amores
que
me volven tola.
Hoxe
a lúa está roxiza,
pós
non queridos amores
anda
buscando xustiza.
Haberá
dolor máis grande,
nesta
tan cortiña vida,
que
querer con toda a alma
e
non sentirse querida.
¡Ai!
Que me leva leva,
que
me vai levar,
que
me leva amores
que
me van matar.
Cando
pensei que me amabas,
que
sorrindo me querías,
querías
que te quixeran,
non
eras ti quen querías.
O
luceiro da mañán
resplandeceo
asustado,
da
larga cola de amores
que
leva a lúa o seu lado.
¡Ai!
Que me leva leva,
¡Ai!
Que me leva xá,
que
me leva amores
que
non han voltar.
XXXII
O
vento vento mareiro
arrecendos
trae do mar.
¡Os
mariñeiros nos ollos
lúas,
lúas grandes,
a
esvarar polo mar!
A
lúa está chea chea,
ollo
tan grande a mirar,
ela
óllanos a todos
e
todos por ela a ollar.
Cando
penso si me queres
esquézome
de pensar
e
todo na miña mente
é
un constante matinar.
¿Ou
serau de vrau?
a
noite quente
te
reclama
pa
que alivies o sofoco
da
ialma.
Ollos
de doce mirar
baixan
pola noite clara,
eu
dende lonxe vos miro
buscando
na miña amada.
XXXIII
Que
alento vividor
trae
a mañán,
querido
Amigo,
que
soplares de vento
a
nai naturaleza desprendeo.
¡Que
pena! Non estar contigo.
XXXIV
Saíu
para ollar olladas
de
encendidas lapas.
De
torneados soles
alumando
mundos
por
entre cortinas de vento
feitas
axouxeres.
Impondo
melodías e querencias
de
cerva namorada.
Saíu
para ollar olladas
de
sorrisos acendidos
alá
lonxe, máis alá
dos
outeiros e das fragas.
Sorrisos
de pombas brancas,
de
oureolos e cigarras.
Saíu
para ollar olladas
de
acendidas alboradas,
alá
lonxe, nos curutos
feitos
de pedra e de palla.
XXXV
Hoxe
volvín saír buscando humanidade,
percorrín
rúas e prazas
mirando
fixamente ós ollos das persoas.
Voltei
desconsolado,
pois
vin ollos agachados nos silencios,
soidades
esquecidas do seu ser,
tristuras
mal disimuladas,
faces
escondidas entre carantoñas prestadas,
andares
disimulados,
falares
extraviados e ecos,
ecos
de laios sen forza
que
resoaban entre as rúas e as prazas.
Marmurios
que trae e leva o vento
esnaquizándose
contra
os rostros dos paseantes escondidos,
disimulando
no seu andar a ocupación.
XXXVI
Podería
decir agora libertade
e
acudiría ninfa chea de cadeas,
paxaro
sen niño no mes de abril.
Podería
invocar en pensamento
todas
as miñas carencias
e
acudirían rodeadas
de
néboas mestas, de noites pechas,
de
arrinconados desexos,
de
lánguidos olvidos indo sen voltar.
Podería
chorar,
berrar, gargallar... polo vivido.
XXXVII
E
chegará unha hora, un instante tan só,
para
encher os baleiros todos que hoxe asolagan
o
noso tempo. Que pretenden facerse un todo
nas
nosas vidas.
XXXVIII
Coñeceu
tamén a cigarra,
deixouse
embruxar polo seu canto.
Viña
de vivir
coma
coas formigas,
soas,
sen o desencanto.
XXXIX
Doce
e serena tarde, envolvente e sensata
embriaguez
de nai. Sol inclinado do lento
atardecer
de outono, como ollo esvarando
sobre
a tona. Aloumiñante, solidario e tenro
como
o máis profundo desexo non cumprido. Ai...
Que
fai correr bágoas por entre carnes
atravesadas
por infindas peregrinaxes de dor.
Por
ela esvaran. Máis á mitade do camiño a bágoa
para,
está detida nun sulco profundo, e espantada.
Quixera
quedar alí eternamente
para
mollar aquela agonizante sequía.
Máis
esvara e cae, rompendo
a
unidade que creara, e un fino vento espalla
por
toda a faz o suave amor que denantes topara.
XL
¡As
bágoas tragadas co embruxo aceptado
na
cima das almas!
¡Histéricos
imos ó fin da batalla
de
aldeas sen luz...
de
campos de lama!
A
lúa de maio aluma as aldeas
coma
nunca noutros anos.
O
sol do sistema mandoulle os seus raios,
os
campos de lama voltáronse prados,
as
herbas crecían e a lúa aguantaba.
No
fondo dos mares os peixes rosmaban,
no
alto os paxaros cantaban.
No
vento hai clamor, na choiva hai entrañas,
no
medio do asfalto levántanse plantas,
do
novo cemento saíron as caras,
dos
guetos culturas, dos marxinados savia.
A
envexa ignorada,
o
poder desprezado e gañada a virtude,
solidaria
a mirada.
XLI
Soidade
de liñas non converxentes,
ecos
expansivos
sen
ter onde rebotar.
Adiante,
sempre adiante
sen
poder retornar.
XLII
Perdiches
o empuxe que che deran os ventos
pero
deron forza suficiente para saíres
dos
rozamentos que te detiñan.
¡Xa
voas empuxado por novas forzas
que
terás que coñecer
para
entender como entendes agora
a
forza do vento! ¿A onde te levou?
¿qué
forza te puxa agora
que
tan nova é?
XLIII
¡Deixarme
falar! Non apaguedes o timbre
tosco
e rouco da miña voz. Non marxinedes
a
miña palabra, temerosa e insegura
do
instinto humano. Non. Non apaguedes as velas
que
aluman a escuridade imposta
alí
onde non a hai. Deixar que o lume
que
aluma dende o fondo dos tempos
manteña
a súa propia vida.
Porque
vida lle dan as raíces que veñen
dende
o fondo dos tempos, rodeadas
de
cemento artificial. De sempre,
para
non deixala expandir.
Tratan
de manter as raíces nun deserto
rodeado
de miseria e medo.
Con
mentiras, si, con mentiras.
Din
que a raíz libre, descontrolada,
inundaría
o planeta volvéndose carnívora,
deborando
primeiro o sustento e despois
a
flor limpa da pureza que sobresae
nun
xardín ben coidado.
XLIV
Berra
forte, que voz tes.
Berra
nos acantilados
ó
mar deserto, ó sol
que
escapa,
ó
peixe que non asoma,
para
as frondosas carballeiras,
para
as mañans de paxaros cantar,
para
o río que sempre corre
e
sen embargo sempre está,
para
o tren que agora pasa,
pra
o que pronto volverá.
Bérralle
incluso ós penedos
que
mañá se espallarán!
XLV
Na
miña vila non hai pobo,
sen
embargo vense luces acendidas
a
través dos ventanais.
Sombras
de xente que se move
dun
sitio para outro, como se houbera
vida.
As chemineas botan fume
mesturado
con muxicas
e,
pasando a carón, teñen
calor.
Dende lonxe vense.
Para
min que son xente,
móvense
dun lado para outro
e
ás veces chégame un rumor
de
que están falando.
XLVI
¡Miralos
como pálidos van anunciando a súa morte
con
esa súa llonga agonía! Babexan incongruencias
asistidos
dos sacramentos, móvense cos ritmos
perdidos,
os ollos estraviados sen ter onde
ir
pousar. Soamente esperamos a os enterrar.
Que
descansen a morte eterna,
eles
non poden soñar.
Outros
están nacendo cos ollos
grandes
e abertos, serenosos no mirar,
arrecenden
alba de maio, traen sorrisos
de
entendemento, xogos de nenos dos beizos
tenros
desparramados por eles van,
inda
de a gatas, inda anicados, os fillos
da
vida vida, herdeiros do pobo son,
estanse
pondo de pé,
turra
por eles o sol.
XLVII
Eternízanse
a costa de matar xente,
mantéñense
de sangue dos pobos
que
saquean. Colócanse coas vísceras
e
entrañas dos individuos ; rin coas
desgracias
dos desposuídos, dos parias,
dos
crédulos. Non respetan máis leis ca os
seus
vicios. Son eternamente desagradables.
XLVIII
Morren
os homes que falan co vento.
Eses
hoxe tan estraños
xa
tiveron o momento.
Falan
co vento, falan co mar,
co
sol, coas montañas,
cos
outros elementos.
Víronse
falar,
choran
prás nubes,
rin
cara ó mar
e
disque se ven
cantarlle
ó lugar.
XLIX
O
neno está sentado nun murico de terra,
ten
entre as mans un puñado de area
que
lentamente deixa escorregar por entre os dedos.
O
sol, ó lonxe ponse por tras do Carrio
e
crava fixamente sobre el a súa ollada.
Polos
camiños, polas congostras, polas estradas,
de
Filgueiroa á Romea, dende Botos a Moneixas,
dende
o Outeiro a Donfrean,
camiño
das Sete Fontes os carros cargados van.
Dende
Belelle a Palmaz,
atravesando
Alfonselle
chegan
ó alto Goiás
cruzando
o Souto e Pareizo.
Alén
da Volta dos Bidos
van
os seus arrechouchíos.
Por
Filgueira, Ribas Altas e as Queimadas,
ata
chegar a Donsión,
por
tódalas corredoiras
van
esparexendo o son.
E
na vila a xente cala
e
os paxaros tremen todos
por
un intre non din nada
(por
todo fala o eixo co seu arrechouchío)
e
teñen turbada a alma.
E
o neno sente cóxegas nas entrañas.
Nas
mans non lle queda nada.
L
Onde
vai a miña terra,
a
que trouxo a miña nai,
onde
vai o meu idioma
o
que me falou meu pai.
Teño
así coma un traslume
de
que aquí neste lugar
tiñamos
nós vida propia,
costumes
de herdo ancestral.
Falaban
na mesma lingua,
sentían
moi parecido,
o
lugar era un corruncho
de
concordia ben querido,
as
veigas, as carballeiras,
os
montes eran amigos,
os
paxaros, compañeiros,
os
lobos, os máis temidos.
LI
Chove
no alto do outono,
venta
con forza
o
suroeste enrabechado.
Trae
os sons e a danza antiga
e
lixeiriñamente fala.
Trae
verbas do antigo bardo
que
as nosas árbores espidas
tanxen
por entre as pólas
para
chegar ós corazóns
dos
homes.
Aproveita
a noite,
cando
todo cala,
e
manseniñamente, ás veces con rabia
e
violencia outras,
fala.
¿Qué
dis vento do atlántico?
¿Qué
rosmas?, ¿en qué lingua cantas?
Acaso
son as árbores
que
non saben tanxer a túa fala,
ou
é que son eu
que
me esquecín da miña patria.
LII
Aturuxa,
vello gaiteiro,
mestura
a muiñeira co alalá.
Dille
que namoraches as mozas
coa
gaita e o teu cantar.
LIII
Durme
meo neno,
dúrmete
axiña,
que
as estrelas e a lúa
cantaranche
cancionciña.
Durme,
meu neno durme,
sobre
o coliño da terra,
que
os ventos e a choiva
arrolarante
nela.
Durme
meniño,
dúrmete
xa,
que
aí ven a mañanciña
a
nos espertar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario